Hasretinden Prangalar Eskittim ve Ahmed Arif

Merhaba, Bizim Anadolu okuyucuları. Aslında bu ay çok heyecanlıyım, çünkü İstanbul'a gitmeme sayılı gün kaldı. Ama üzülmeyin İstanbul'dan yazılarıma devam edeceğim. Bu ayki yazımda sizlerle Ahmed Arif ve yapıtlarını paylaşmak istiyorum. Ahmed Arif doğu aşiret törelerine göre yetiştirilmiştir. Tek kitabı olmasına rağmen şiir dünyamıza oldukça önemli katkılarda bulunan Ahmed Arif, kurulu düzene şiirle başkaldırmayı yeğledi. "Hasretinden Prangalar Eskittim" adlı kitabı basıldığı 1968 yılından bu yana çeşitli yayınevlerince bir çok kez basıldı. Güneydoğu Anadolu'nun doğasını, tarihini, insanını, onun mertliğini, cesaretini destanlaştıran bir yazım üslubu vardır. Nazım Hikmet'tin açtığı şiirselliği, bir Anadolu duyarlığı, özlemiyle genişletti. Fikret Kızılok'tan Selda'ya, Edip Akbayram'dan Cem Karaca'ya, Sadık Gürbüz'den 1980'lerde Ahmet Kaya'ya, Hasret Gültekin'e dek onlarca sanatçı onun şiirlerini besteleyip seslendirdi. Ahmed Arif'i anıyor ve sizlerle çok sevdiğim bir şiirini paylaşmak istiyorum.

HASRETİNDEN
PRANGALAR ESKİTTİM

Seni anlatabilmek seni.
İyi çocuklara, kahramanlara.
Seni anlatabilmek seni,
Namussuza, halden bilmeze,
Kahpe yalana.
Ard - arda kaç zemheri,
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu
Dışarda gürül - gürül akan bir dünya...
Bir ben uyumadım,
Kaç leylim bahar,
Hasretinden prangalar eskittim.
Saçlarına kan gülleri takayım,
Bir o yana
Bir bu yana...
Seni bağırabilsem seni,
Dipsiz kuyulara.
Akan yıldıza.
Bir kibrit çöpüne varana.
Okyanusun en ıssız dalgasına
Düşmüş bir kibrit çöpüne.
Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,
Yitirmiş öpücükleri,
Payı yok, apansız inen akşamdan,
Bir kadeh, bir cıgara, dalıp gidene,
Seni anlatabilsem seni...
Yokluğun, cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini...

Bu şiir bir insanın vatanına olan sevgisini de anlatabilir, sevdiğine olan hasretini de. Her kim okursa okusun bu şiiri, kendinden, bir şeylere olan özleminden izler bulabilir. Bu şiir insana gözünü kapatıp defalarca yokluğun cehennemin öbür adıdır üşüyorum kapatma gözlerini dizesini tekrarlatabilir. Veyahut da bir kader mahkumunun idama götürülmesinden bir gün önce soğuk hücresinde memleketine, sevdalısına, ailesine olan özlemini, sevgisini de anlatabilir. Kısacası bu şiiri herkes kendine göre açıklayabilir. Öyle insanlar var ki hayatımızda, onları yere göğe sığdıramayız. İşte şair, öyle birini anlatıyor da olabilir bu şiirinde. Hani kaç leylim bahar hücresinde prangalar eskiterek beklediği gül yüzlüsünü, hani akan yıldıza, dipsiz kuyuya haykırdığı vatan özlemini, hani apansız inen akşamda içtiği cıgarasına dert yanarken gözlerini kapayarak andığı annesini...

Ahmed Arif'i tekrardan anıyorum ve bu ayki yazıma Ahmed Arif'in şiirlerinden bir dizeyle son veriyorum:

"Bak, bıyığım buz tuttu, / Üşüyorum da / Zemheri de uzadıkça uzadı, / Seni, baharmışın gibi düşünüyorum, / Seni, Diyarbekir gibi, / Nelere, nelere baskın gelmez ki Seni düşünmenin tadı..."

Mayıs 2008

Yazarın önceki yazıları:
"O olmazsa yaşayamam" demeyeceksin!
Hayatınızda Bir Gün Bile Kadın Olmanın...
Özdemir Asaf ve Yalnızlık
Aşk Şairi Ümit Yaşar
Attila İlhan'ın Şiiri
Yaşamak Bir Ağaç Gibi Tek ve Hür