 |
Osman BOLULU Ana Sütüm Benim: Türkçe |
 |
|
Özne Dış dünyaya karşı olan insan, kendisinden güçlü olan doğayı kendisine göre yeniden biçimlendirirken, bir yandan da içinde bulunduğu konum ve koşullara uyarlanır: Kendisiyle dış dünya arasındaki çatışkıları, dış dünyayla kendisi arasındaki ilişkileri, nasıl kendi yararına göre ayarlayacağını değerlendirerek, yaşam biçimini düzenler: Kültürünü oluşturur. Kendisini durum
ve koşullara uyarlamak, çevresini kendisine göre biçimlendirmek
için, bir şey yapmak, bir şey gerçekleştirmek, bir durumu değiştirmek
daha ileriye taşınmak için çabada bulunmak gerekir. İnsanın halleri,
öznesiyle eylemine yansır: Nedir, o haller? Eylemi gerçekleştirişte: Anadili çalışmaları, ders değil, düşünüş eğitimi olarak işlenmek gerekir. Öyle yapılmıyor. Dilbilgisi metinler üzerinden dili, düşünüşü kavratma olarak işlenmiyor. Dilbilgisiyle ilgili kaynaklarda; on tane tanımı var. Yukarıda sıralanan 'öznenin halleri'ndeki bakışla konuya eğilirseniz, öznenin otuz iki niteliği olduğunu görebiliyorsunuz. Dil, düşünüş eğitimi, tanım ezberletmekten öteye geçemiyor. Bir aymazlık ya da kurnazlık mıdır bu? Şaşırıyorum. Dil, düşünce görevsel ve işlevsel algılatılıp, kavratılırsa; kimin emeksiz kazanca sahip olduğunun anlaşılacağından, sömürünün ortaya çıkacağından mı korkuluyor? Bir örnek: Bu görüş ve yorumla dünyaya baktığımda: Uygarlaşmış /uygarlaşamamış toplumları ve toplumları ve insanı nesneleştiren/ insanın esenliğine ayarlı toplumsal düzenleri birbirinden ayırabiliyorum. Dili bir düşünüş eğitimi olarak işlevsel ve görevselliğiyle işlemediğimize yazıklanıyorum. Dostluk Dost muyuz, kendi eşleğimizi mi (kopyamızı mı) arıyoruz? Dost sandıklarımızdan
kimileri: Aynalarını bahçe saysanız, çiçeği tek, kokusu tek. Başkaymış gibi görünenleri, o türün boyama renkleridir ancak. O, ince davranışların, içtenlikli sözlerin, hoşgörülü tavırların cilasını kazıyın; özgecilik rolü oynayan tutumun altını eşeleyin, yeğin imparator çıkar karşınıza. Başka bir deyişle, kendinden başkasına yasaklı ben… O kıyısız, çitsiz, duvarsız gösterilen bahçenin çevresinde, gözle görülmez, demir duvarlar vardır, asla içine giremezsiniz. Siz desem, alınırsınız. Alın bay İksi ya da bayan İgreki, çıkarın dostlarının dizelgesini, bir bakın: Hangisinden çekindiği için, onunla uyuma girmiş? Hangisini yararı dokunsun diye yanına çekmiş? Hangisini kendisine benzediği için kucaklamış? Yakın ilgisinin, bağlılığının altında ne yatıyor? Sevdiği, güvendiği, iyi geçinir göründükleriyle, içten içe, ne değin yakın, ne değin uzak? Yakın durduklarını, yardım, sevgi görüntüsü altında, kendi yönüne güdümlüyor mu? Kendine bağımlılaştırmaya mı yelteniyor? Kimlerin, kısıtlamasız düşünmesine, kendine koşulsuz davranmasına, içi burkulmadan izin veriyor? İçinin derinliklerine inin, orada yalnızca kedisini mi görmek istiyor? Başkasının kimliği, kişiliği palazlanırsa, iç burkulmalarına mı kapılıyor? Kıskançlığın kazmasıyla, hangi duvarları yıkıyor, çaktırmadan? Genişletip bayındır kılmak istediği alan, salt kendisi için mi, kamusal mı? Dost, sevgili dediklerine, ne oranda pay ayırabiliyor? Verir göründükleri bağış mı, hak mı? Böylelerinden pek çoğunun sözlüğünde sevmek'in altında tutsak etmek, kullanmak; dostluğunun altında, görünmez mürekkeple, payanda aramak mı yazılı yoksa? Kin Ah, ululadığımız düzlemde, tökezlemeden yürüseydi insanlık!.. Tarihin bir yanı, insanoğlunun kırıp döktüğüyle oluşmuş kin çöplüğü: Boşuna harcanmış güzel yaratılarının iniltisi geliyor, o çöplük dağının altından. İnsanoğlu, beyniyle eliyle ne değin değiştirdi, dönüştürdü, yarattı ise; beynini, elini bir o değin de tersine işleterek sıra sıra kin dağları dikmiş kendi önüne. Engelinde bocalayıp duruyor. Kin kılıçlarıyla birbirini doğruyor. Sonsuz saygıyla kucakladığınız insanoğluna öfkelenesiniz geliyor: A gözüm, yaptıklarını yıkmasaydın, şimdi ben daha rahat yaşayacaktım; barışla, hoşgörüyle kucaklaşacak, daha birbirimizin olacaktık. Şu kin kavramı girmeseydi, insanlığın sözlüğüne: Hani mideniz asitli suyla doludur, içiniz burgu burgudur, oyulur. Tadınız tuzunuz kaçmış, yüzünüz asık, hiçbir şeye hoşgörüyle bakamayacak durumda kıvranırsınız ya, kini ona benzetirim ilkin. Dahası mı, kin, ondan da beterdir: Beyninize de kara çengeller atar, sizi, birileriyle kavgaya çeker durur. O da yetmez, iliğinize siner; kara, koyu ve yapışkan bir eriyik olarak. Yüreğinizin her çırpınışında, nabzınızın yaşam tık tık tıklarını değil, başınıza hırs tokmaklarının indiğini duyumsarsınız. Sizi kendinizden koparıp, didişmeye savuran kara iç fırtınasıdır bu! Sürüklenirsiniz, deli yele kapılmış kuru yaprak gibi. İnsanın iç güzelliklerini kazıyıp çöpe atan, yalnızca dış kalıbını insan görüntüsünde bırakan, onulmaz bir hastalıktır bu! Ona yakalanan ister kişi, ister toplum olsun; elinden olumlu iş, dilinden yatımına söz, beyninden üretken düşünce, gözünden tan açacak ışık çıkmaz artık. O, bizi onurlandıran, dikelten insan soyunun tarihindeki kara benekler, işte o kin'in katran karası yapışkan lekeleridir. İnsanlık tarihi, yıkım olarak ne gördüyse, onların tümü, işte o kin'in, evlilik dışı, soydanlığı düzgün olmayan (nesebi gayri sahih) dölüdür. Ondan türeyen tiranlar mı dersin, diktatörler mi dersin, ağzı demokrat beyni faşist çağdaş yöneticiler mi dersin, işte o soydur; insanoğlunun ördüğü güzellikleri karartan, talan eden..
|
|
